De première van een komedie in Hollywood kan worden vergeleken met het opgooien van een munt die een volledig verticale vlucht maakt met als enige doel om op een van de zijden te landen, zodat het toeval een situatie kan deblokkeren die waarschijnlijk niet op de gebruikelijke manier kan worden opgelost. kanalen. gebruikelijk in het leven. Ben Stiller weet dit maar al te goed: hij heeft de numismatische vliegtocht nagebootst, de lucht boven Los Angeles gekust met komische films en is er meer dan eens mee op de grond neergestort. Van alle valpartijen was er één die hij, zo zegt hij, nooit zal vergeten.
In de podcast van David Duchovny vertelde hij een anekdote die verrassend was vanwege de harde toon van zijn woorden en het feit dat de gebeurtenis nog maar kort geleden plaatsvond. De acteur zegt dat zijn grootste klap als acteur in 2016 was, toen Zoolander 2 uitkwam; een flop die dubbel pijnlijk was omdat hij zo onverwacht kwam: het was het tweede deel van een film die in 2001 uitkwam en een groot succes was. De vertraging – en hoe erg het ook was – weerhield echter al diegenen die ten onrechte dachten dat het nieuwste werk hun herinneringen zou waarmaken, van de bioscopen.
“Ik dacht dat iedereen het zou willen zien. En toen dacht ik: ‘Wauw, ik moet echt een fout hebben gemaakt.’ Niemand is haar komen opzoeken. “En het heeft zulke vreselijke recensies gehad,” vat Stiller samen, die geen andere keus heeft dan het koude en snijdende gevoel dat boven zijn hoofd hangt in één onschuldige zin samen te vatten: “Ik wist niet dat het zo erg was.”
In feite gaf de realiteit hem zo’n ‘stoot’ dat het teveel aan lege stoelen zich vertaalde in een soort creatief noodzakelijke, maar misschien ook mentaal giftige introspectie: ‘Wat mij het meest bang maakte, was het idee mijn gratie te verliezen.’ en de “Het vermogen om mezelf in twijfel te trekken.”
“In Zoolander 2 ging ik er blind in. “En het is duidelijk dat dat lange tijd indruk op mij heeft gemaakt”, blikt hij terug. De bokser leert een aantal belangrijke technieken voor zijn gevecht door de slag te bestuderen en deze in het volgende gevecht te vermijden; Stiller deed hetzelfde: “Ik had de ruimte om achterover te leunen en de klap te incasseren, en dat gaf me tijd om andere projecten na te jagen waar ik aan werkte, waarvan sommige geen komedies waren.”
“Zelfs als iemand tegen mij had gezegd: ‘Waarom maak je niet nog een komedie?’, had ik misschien wel iets bedacht,” rekt hij de grenzen van zijn spijt op en maakt zijn besluit tot een eenvoudige zaak: “Maar ik heb Ik wilde het niet, ik wilde het gewoon niet.
